اصل حقیقت میرے گھر دی، کی ہے اس نوں میں ہی جانا،
کاں بیٹھن نہ الو بولن، نہ ہی سکھنا دسے بنیرا۔

اس رستے توں دور کتے توں اپنا رستہ ہور بنا لے،
ایویں نہ لوکاں دے منہ تے، جڑ جاوے ناں تیرا-میرا۔

چمک اوہناں دے سورج ورگے، مکھ دی جد توں دیکھ لئی ہے،
دھرتی وانگوں کھاندا رہندے، دل ادھر ہی گھمن-گھیران۔

توڑ گیا ہے ساتھ جدوں دا، دل دے بھانڈے سامبھن والا،
ارماناں دے ویہڑے اندر، ہر دم جاپے پیا کھلیرا۔

جھڑکاں، دھکے، دھپھے، کھا کے ہر دم تیرے در ولّ نسن،
دیکھ اساڈی ہمت دا دم، دیکھ اساڈا دھکڑ جیرا۔

محل-منارے اوہناں دے نے، جنہاں نے ہے پیسہ لایا،
مزدوراں دا بس ہندا ہے، وڈھن-پورنن تکّ ہی پھیرا۔

آدم، افلاطون، ارسطو، کنے آئے، گن کے دیکھو،
میں وی کرداں، توں وی کرلے، کجھ دن ایتھے ‘نور’ بسیرا۔

Asal haqeeqat mere ghar di, ki hai is nu mein hi jaana,
Kaan baithan na ullu bolan, na hi sikhna dasay banira.

Is raste ton door kitthe ton apna rasta hor bana le,
Ewein na lokaan de munh te, jarr jaave naa tera-mira.

Chamak ohna de sooraj varge, mukh di jad ton dekh lai hai,
Dharti wangan khaanda rehnde, dil idhar hi ghaman-gheran.

Tod gaya hai saath jaddon da, dil de bhaande sambhan wala,
Armaanaan de vehre andar, har dam jaape piya kholera.

Jharkaan, dhakke, dhappe, kha ke har dam tere dar vall nisan,
Dekh asadi himmat da dam, dekh asada dhakdar jeera.

Mahal-minaray ohna de ne, jinna ne hai paisa laaya,
Mazdooran da bas hunda hai, vadhan-puran tak hi pheera.

Aadam, Aflaatoon, Aristotle, kene aaye, gan ke dekho,
Main vi karda, tu vi karle, kujh din ithe ‘Noor’ basira.

I know the true essence of my home;
What is it? I only know.
Sitting there is not like the owl talking,
Nor is it teaching like the made-up story.

From this path, create your own way;
Do not let your ‘you’ and ‘me’ join in the mouths of the people.

Their brightness shines like the sun;
From the moment I saw their face,
They eat like the earth;
The heart just wanders here and there.

The bond that once existed is broken,
The one who managed the heart’s pots.
In the courtyard of desires,
Every moment, they keep chanting openly.

After all the scoldings, pushes, and punches,
Every moment, I stand at your door.
Look at the strength of our courage;
See our determination.

They have palaces and towers,
Those who brought wealth.
The workers merely endure,
As they roam until the end.

How many came—Adam, Plato, Aristotle—
Count and see;
I also do, you do as well,
Stay here for a few days, ‘Noor.’

मैं अपने घर का असली सार जानता हूँ;
यह क्या है, मैं ही जानता हूँ।
वहाँ बैठना उल्लू की बात करने जैसा नहीं है,
न ही यह झूठी कहानियों की तरह सिखाना है।

इस रास्ते से दूर कहीं, अपना रास्ता बना लो;
लोगों के मुँह में अपना ‘तू’ और ‘मैं’ नहीं जुड़ना चाहिए।

उनकी चमक सूरज जैसी है;
जब से मैंने उनके चेहरे को देखा है,
वे धरती की तरह खाते हैं;
दिल यहाँ घूमता रहता है।

जब से वो बंधन टूट गया है,
दिल के बर्तन संभालने वाला।
इच्छाओं के आँगन में,
हर क्षण वे खुले में जपते हैं।

झिड़कियाँ, धक्के, और ठोकरे खाने के बाद,
हर क्षण, मैं तेरे दर पर खड़ा हूँ।
हमारी हिम्मत की शक्ति देखो;
हमारी दृढ़ता को देखो।

उनके पास महल और मीनारें हैं,
जिन्होंने धन लाया है।
मज़दूर केवल सहते हैं,
अंत तक घूमते हैं।

आदम, प्लेटो, अरस्तू, कितने आए,
गिनो और देखो;
मैं भी करता हूँ, तुम भी करो,
यहाँ कुछ दिन ‘नूर’ रहो।