Asān “kyū kyū kyū” karde si

اَساں “کیوں کیوں کیوں” کردے سی
سانوں “کیوں کیوں کیوں” ای لَے ڈُبیا

لَکھ عشق سمندرُوں ڈردے سی
دل ڈُب جانا سی، لَے ڈُبیا

اودتے ویکھ زمانے دی سختی
دلگیر گَھڑا دِھی لَے ڈُبیا

کیوں بَن دے آں فرعون اَساں؟
او مر جانا کیہ لَے ڈُبیا؟

ہَوئے مَے تُوں مُنیبؔا تائب سی
اودھے نین دِسے، جی لَے ڈُبیا

Asān “kyū kyū kyū” karde si
Sānū “kyū kyū kyū” i lae dubiā

Lakh ishq samandron darde si
Dil ḍub jānā si, lae dubiā

Odatte vekh zamāne dī sakhti
Dilgīr ghaṛā dhī lae dubiā

Kyū ban de ān Firon asān?
O mar jānā keh lae dubiā?

Howe maṅ tūṅ Munībā tāeb si
Odhe nain dise, jī lae dubiā

We kept asking “why, why, why,”
It was this very “why” that drowned us.

Though we feared the ocean of love,
It was the heart that was bound to sink, and it did.

Looking at the hardships of the world,
A grieving daughter sunk the clay pot of my heart.

Why do we act like Pharaohs?
What did his death achieve for him? Did it save him?

Though Muniba had repented from wine,
Her eyes showed, and my soul was drowned.

हम “क्यों क्यों क्यों” करते रहे,
हमें यही “क्यों” डुबा गया।

लाख इश्क के सागर से डरते थे,
दिल डूबना ही था, और वह डूब गया।

दुनिया की सख्ती को देखा,
एक दुखी बेटी ने दिल का घड़ा डुबा दिया।

हम फिरौन क्यों बनते हैं?
उसकी मौत ने उसे क्या दिया? क्या वह बच गया?

मनीबा ने शराब से तौबा कर ली थी,
मगर उसकी आंखों ने दिखाया, और मेरी जान डूब गई।